Rzepak ozimy 

Informacje ogólne

Rzepak (botanicznie kapusta rzepak), jest blisko spokrewniony z rzepikiem, gorczycą, kapustą oraz innymi roślinami krzyżowymi. Nasion wielu tych gatunków nie da się od siebie odróżnić. Między innymi dzięki rozwojowi chrześcijaństwa rzepak i rzepik rozprzestrzeniły się w krajach Europy Północnej i Środkowej jako surowiec do produkcji oleju technicznego do „wiecznych lamp” oraz oleju spożywczego w miejsce importowanej z południa oliwy. Obecnie mimo jego większej zimotrwałości praktycznie nie uprawia się już rzepiku, gdyż plonuje on słabiej niż rzepak, a jego nasiona są mniej zaolejone. Rzepak jest obecnie jedną z najważniejszych roślin uprawianych w krajach północnych, z której pozyskuje się olej oraz białko do pasz.

Mimo jego nie najlepszej zimotrwałości, uprawa formy ozimej dominuje nad jarą, co jest spowodowane jej znacznie lepszą plennością. Formy jare rzepaku uprawia się zazwyczaj wtedy, gdy na danym polu nie przetrwały odmiany siane jesienią. Nasiona rzepaku zawierają około 40-50% tłuszczu, 20-25% białka, 6-7% włókna, 4-6% popiołu i 18-22% związków bezazotowych wyciągowych. Obecnie uprawiane w Polsce odmiany mają bardzo nisko poziom szkodliwego kwasu erukowego, oraz ciągle malejącą ilość glukozynolanów- związków szkodliwych dla zwierząt dodatkowo pogarszających strawność paszy. Także stosunek poszczególnych kwasów tłuszczowych powoduje, iż olej rzepakowy produkowany z nowoczesnych odmian niczym nie ustępuje olejom i oliwom dotychczas uważanym za „zdrowsze”.

Produkty powstające z rzepaku:

Całe nasiona- lub odpady po ich czyszczeniu są niekiedy przeznaczane na pasze – można po wymieszaniu z ziarnami zbóż przepuścić przez śrutownik lub gniotownik. Nasiona takie dobrze natłuszczają paszę, wzbogacając ją tym samym w energię.

Olej rzepakowy:

• na cele spożywcze – z obecnie uprawianych odmian pozyskuje się bardzo dobrej jakości olej spożywczy o wysokich walorach smakowych i żywieniowych i o korzystnym stosunku kwasów tłuszczowych paszowe – natłuszcza pasze dostarczając podnosząc ich energetyczność, nawilżając (zapobiega to „zapchaniu się” zwierząt suchą paszą, czym zwiększa jej pobranie) i utrudniając ich pylenie (pył z paszy nie gromadzi się w układzie oddechowym zwierząt, a cenne składniki pokarmowe nie uciekają w postaci pyłu osiadając na ścianach, sufitach)
• jako dodatek do biopaliw – może służyć do napędzania silników diesla

Śruta rzepakowa – jest jednym z podstawowych źródeł białka paszowego w Polsce. Produkt ten jest wolny od GMO, zawiera 1-2% oleju, 33-35% białka, 13% włókna i sporo energii. Powstaje w procesie wytłaczania oleju z nasion rzepaku za pomocą metod mechanicznych i chemicznych Proces tostowania, następujący po ekstrakcji, powoduje unieczynnienie większości substancji antyżywieniowych oraz zmienia właściwości białka, przez co staje się ono bardziej użyteczne dla bydła, natomiast mniej dla trzody i drobiu. Śruta ta nie może być stosowana dla najmłodszych zwierząt, a także trzeba ograniczać jej ilości w dawkach dla kur niosek, aby nie wywołać rybiego smaku jajek

Makuchy rzepakowe – produkt wolny od GMO. Zawiera 8-12 % oleju, 32-33% białka, 9-12% włókna i więcej energii niż śruta rzepakowa. Powstaje w procesie wytłaczania oleju z nasion rzepaku za pomocą metod mechanicznych. Nie przechodzi procesu tostowanie, więc zawiera więcej substancji antyżywieniowych niż śruta rzepakowa. Nie może być stosowany u najmłodszych zwierząt, a stosowany w nadmiarze u kur niosek może być przyczyną powstania rybiego zapachu i smaku jajek

Wymagania glebowe

Rzepak wymaga gleb sprawnych, żyznych, o uregulowanych stosunkach wodnych. Są to gleby ciężkie i średnie, najlepiej 2 i 4 kompleksu. W latach mokrych na glebach bardzo ciężkich rzepak może mieć trudności z ukorzenieniem, natomiast na lżejszych jest narażony na przemarzanie, wiosenne niedobory wody i nierówne dojrzewanie plantacji. Do najkorzystniejszych gleb należą więc gleby brunatne właściwe i płowe, mady, rędziny, czarne ziemie i czarnoziemy. Najgorsze są gleby piaszczyste oraz torfy i mursze, na których zimowe i wiosenne ruchy wierzchniej warstwy gleby mogą powodować wysadzanie korzeni.

Przedplon

Najkorzystniejszymi przedplonami pod rzepak są rośliny szybko schodzące z pola i pozostawiające po sobie korzystne warunki do wzrostu, czyli strączkowe grubonasienne, drobnonasienne i wczesny ziemniak. Jednak ze względu na to, iż są to także najlepsze przedplony dla pszenicy ozimej, raczej rzadko siany jest po nich rzepak. Przedplonami znacznie gorszymi, ale jednocześnie najczęściej spotykanymi są zboża, spośród których największą wartość mają jęczmiona (także dlatego, że szybko schodzą z pola, co pozwala na prawidłowy rozkład ich resztek pożniwnych w glebie). Najgorszym przedplonem dla rzepaku jest rzepak. Powoduje zachwaszczenie plantacji mniej wartościowymi samosiewami rzepaku, wzrasta stopień porażania roślin chorobami grzybowymi, również najgroźniejszą z nich- kiłą kapustnych. Zwiększeniu ulegają także populacje chowacza brukwiaczka i ślimaków.

Dobór właściwej odmiany

Duża ilość odmian rzepaku umożliwia dość precyzyjne ich dobranie pod oczekiwania plantatora. Uwagę należy zwrócić nie tylko na możliwy do uzyskania plon, ale także na zimotrwałość danej odmiany. Zawartość szkodliwych substancji w nasionach (glukozynolanów) oraz ich zaolejenie również może mieć znaczący wpływ na ich cenę. Do wyboru są też odmiany populacyjne (liniowe) oraz hybrydowe (mieszańcowe). Materiał siewny odmian populacyjnych jest tańszy, ale należy wysiać go więcej na niż odmian mieszańcowych, rośliny mają mniejszą odporność na suszę i mróz oraz dają mniejsze plony niż hybrydy. Absolutnie nie należy wysiewać nasion rzepaku z własnego zbioru. Praktycznie nie dają one możliwości uzyskania plonu o zadowalającej wielkości i jakości.

Uprawa gleby

Rzepak ozimy jest rośliną bardzo wymagającą w kwestii upraw przedsiewnych. Przede wszystkim lubi przedplony, które schodzą z pola na tyle szybko, że można wykonać pełne zespoły uprawek pożniwnych i przedsiewnych. Większość uproszczeń w uprawie zazwyczaj niekorzystnie odbija się na jego plonowaniu. Przynajmniej na kilkanaście dni przed siewem rzepaku należy wykonać orkę przedsiewną na głębokość 18-20cm. Płytsza orka nie zapewnia odpowiedniego spulchnienia gleby, co utrudnia ukorzenianie roślin i zmniejsza szanse jej przezimowania. Natomiast zbyt głęboko oprócz zwiększenia ilości zużytego na nią paliwa, powoduje spulchnienie gleby na zbyt dużą głębokość, spowolnione jej osiadanie powodujące nadmierne odkrywanie szyjek korzeniowych i w rezultacie również obniża zimotrwałość rzepaku.

Nawożenie

Rzepak wykazuje duże zapotrzebowanie na wapń. Należy więc nawozić glebę tym składnikiem najlepiej pod przedplon, ewentualnie bezpośrednio po zbiorze przedplonu, aby podczas wykonywania zespołu uprawek pożniwnych dobrze wymieszać go z glebą.

Dobre efekty daje stosowanie pod rzepak obornika. Powinien on być rozrzucony bezpośrednio po zbiorze przedplonu- na ściernisko. Jednakże ze względu na spiętrzenie prac w tym okresie można nawozić nim bezpośrednio pod orkę przedsiewną.

Gnojowica nadaje się do nawożenia przedsiewnego i pogłównego. Jednakże jesienią należy uważać aby nie przesadzić z ilością azotu dostarczonego rzepakowi, a wiosną po ruszeniu wegetacji zabieg ten może nawet powodować uszkodzenia roślin. Dodatkowo rzeźba terenu może przyczyniać się do zmywania, spływu gnojowicy i powstawania jej zastoisk, co różnicuje dynamikę wzrostu poszczególnych roślin.

Zasadnicze nawożenie rzepaku ozimego fosforem i potasem powinno być wykonane przed orką siewną, gdyż umożliwia to głębsze przykrycie nawozu, a co za tym idzie zwiększa jego koncentrację w strefie korzeniowej roślin rzepaku, która znajduje się głębiej niż u zbóż. Głębsze przykrycie nawozu „zachęca” także rośliny do wydłużania korzenia, co poprawia ich zimowanie, ale także usprawnia pobieranie wody podczas wiosennych suszy. Nawozy te, a szczególnie fosfor, mogę być wysiane bezpośrednio po zbiorze przedplonu- na ściernisko. Na glebach lekkich a także często na średnich, dobre efekty daje wysiew części fosforu a w szczególności potasu bezpośrednio przed ruszeniem wiosennej wegetacji.

Jesienne nawożenie rzepaku ozimego azotem należy przeprowadzać bardzo rozważnie. Zbyt mała jego dawka spowolni rośliny i utrudni im przygotowanie się do zimowania, natomiast zbyt duża spowoduje przyspieszenie wydłużania łodygi i liści oraz wysokie umieszczenie stożka wzrostu, co zdecydowanie pogarsza zimotrwałość. Jesienna dawka azotu powinna wynosić około 20-40 kg N/ha, a jeśli na polu pozostała pocięta słoma po roślinie przedplonowej i nie aplikowano azotu na ściernisko, dodatkowe 7 kg N na każdą tonę słomy. Jeśli jesienny rozwój rzepaku jest zbyt intensywny, można go przyhamować przy pomocy np.: niektórych preparatów grzybobójczych, wykazujących też zdolności do kilkunasto- kilkudziesięcio dniowego wstrzymania rozwoju nadziemnych części roślin. Niedobór azotu jesienią można uzupełnić przy pomocy nawożenia dolistnego 10% roztworem mocznika, ale wykonanym najpóźniej w I dekadzie października. Mocznik użyty metodą posypową zadziała zbyt późno, natomiast saletra spowoduje zbyt mocne uwodnienie tkanek roślin. W obu tych przypadkach obniży to zdolność rzepaku do przezimowania.

Wiosenne nawożenie rzepaku dzieli się zazwyczaj na dwie, ale niekiedy nawet na cztery dawki.

• Pierwszą dawkę nawozów azotowych na rzepak ozimy należy, podobnie jak w przypadku zbóż, wysiać w terminie jak najbardziej zbliżonym do momentu wznowienia przez rośliny wegetacji. Jeśli nawozy azotowe zostaną wysiane zbyt wcześnie przed wznowieniem przez rośliny wegetacji, nastąpią duże ich straty. Natomiast nadmierne opóźnienie wjazdu w pole może zaowocować o wiele za późnym wysianiem nawozów, gdyż koniecznym może stać się nawet kilkutygodniowe oczekiwanie na odpowiednie przeschnięcie gleby umożliwiające przejazd rozsiewacza. Najkorzystniejszym terminem jest moment w którym śnieg już stopniał, ale ziemia wciąż jest jeszcze dość głęboko przemarznięta aby ciągnik w niej nie grzązł. W dzień słońce powoduje topnienie śniegu i rozmarzanie wierzchniej warstwy gleby, która podczas nocnego spadku temperatury znów zamarza. Wjazd w pole staje się zazwyczaj możliwy na długo przed świtem, a praca musi zostać przerwana kiedy słońce zmieni wierzchnią warstwę gleby w śliskie bądź grząskie błoto.

Dawka ta powinna stanowić co najmniej 60% całkowitej planowanej wiosennej dawki azotu, czyli dla planowanego plonu 4 t/ha około 90-100 kg N/ha. Użytym nawozem powinien być siarczan amonu (lub podobny- Saletrosan, Yara Sulfan) lub saletra amonowa, albo obydwa te nawozy. Przy niskich dawkach azotu oraz przy wyższych ale stosowanych na czarnoziemach, całość wiosennej dawki azotu można rozsiać w tym terminie

• Drugą dawkę azotu należy rozsiać około 15-20 dni po pierwszej i zazwyczaj jest to ostatnia dawka. Nawozami, które zaleca się stosować w tym terminie są: saletra amonowa, mocznik metodą rzutową lub w formie oprysku oraz rozlewany doglebowo RSM

• Trzecia i zarazem najmniejsza dawka azotu, powinna być zastosowana najpóźniej do fazy BBCH 59, czyli tuż przed stadium żółtego pąka. Azot stosowany później jest bardzo słabo wykorzystywany przez rośliny rzepaku, natomiast dobrze przez chwasty trawiaste i rumianowate, które mogą przerastać łan. Utrudnia to równomierne dojrzewanie łanu i zmniejsza skuteczność zabiegu desykacji. Dawka ta może być aplikowana podobnie tak jak druga w postaci saletry amonowej, mocznika metodą rzutową lub w formie oprysku oraz rozlewanego doglebowo RSM-u Rzepak ozimy bardzo pozytywnie reaguje na nawożenie dolistne. Jesienią korzystnie jest opryskać rośliny siarczanem magnezu oraz nawozami zawierającymi przede wszystkim bor, mangan, fosfor a także potas. W przypadku niedoborów azotu możliwy jest też oprysk 10% roztworem mocznika (najpóźniej w I dekadzie października). Wczesną wiosną można zastosować podobny zestaw nawozów. W fazie rozwoju pąków kwiatowych dobrze wykonać oprysk borem, siarczanem magnezu i potasem.

Siew

Optymalne terminy siewu obrazuje poniższa mapka




Termin siewu: od I do III dekady sierpnia, zależnie od rejonu kraju

Głębokość siewu: 1 – 2 cm

Rozstawa rzędów: 15 – 40 cm

Norma wysiewu:

odmiany populacyjne – 500 000 nasion/ha (2,5 – 6 kg/ha)

odmiany hybrydowe – 700 000 nasion/ha (3 – 7 kg/ha)

Zaprawianie nasion

Nasiona rzepaku są zaprawiane metodą otoczkowania przez producentów nasion.

Regulacja zachwaszczenia

Rzepak ozimy jest rośliną niezwykle wrażliwą na większość stosowanych w herbicydach substancji chemicznych. Sprawia to, iż do jego ochrony przed chwastami dostępnych jest stosunkowo mało preparatów. A z racji dość rzadkiego siewu chwasty mają możliwość silnego konkurowania z rzepakiem. Niektóre chwasty, jak np.: przytulia czepna, wytwarzają nasiona, które nawet w niewielkiej ilości zmieszane z ziarnem rzepaku powodują dyskwalifikację całej partii towaru w skupie. Czynniki te sprawiają, iż zaniechanie ochrony herbicydowej jest jedną z najgorszych decyzji jaką może podjąć plantator.

Terminy zwalczania chwastów

Najwyższą skutecznością chwastobójczą w rzepaku ozimym odznaczają się jesienne zabiegi przedwschodowe z ewentualną jesienną powschodową korektą graminicydami. Jesienne nalistne zabiegi powschodowe przeciw chwastom dwuliściennym cechują się znacznie mniejszą skutecznością i węższym spektrum działania. Wiosenny oprysk herbicydowy jest jedynie zabiegiem korygującym i ze względu na jego bardzo ograniczoną skuteczność przeciw chwastom które wzeszły już jesienią nie można go traktować jako głównego zabiegu herbicydowego. Wyjątkiem są graminicydy, które również wiosną wykazują dużą skuteczność.

Regulacja wzrostu rzepaku ozimego

Niekiedy jesienią należy przyhamować wzrost roślin rzepaku, aby poprawić jego zdolność do przezimowania. Należy to robić już fazie 4-6 liści rzepaku!, gdy temperatury są odpowiednio wysokie dla prawidłowego działania preparatów. Najpopularniejsze regulatory wzrostu rzepaku są także środkami grzybobójczymi i są zazwyczaj oparte na substancjach aktywnych z grupy triazoli (tebukonazol, protiokonazol, epoksykonazol, metakonazol, difenokonazol, paklabutrazol,...). Szczęśliwie dla plantatorów, dogodne terminy zabiegów regulacji wzrostu rzepaku, zwalczania chorób grzybowych i nawożenia dolistnego zbiegają się praktycznie w tym samym okresie. Niekiedy po około 20 dniach od zastosowania regulatora wzrostu, zabieg taki należy powtórzyć. Spowodowane jest to zbyt dużą dawką przedsiewną azoty, zbyt wczesnym siewem lub przedłużającą się ciepłą jesienią.

Wiosną zabiegi regulacji wzrostu, grzybobójcze, owadobójcze oraz nawożenia dolistnego znów schodzą się w tym samym terminie. W tym okresie regulacja wzrostu ma za zadanie zapobiec nadmiernemu wydłużeniu pędów nadziemnych, co skutkuje mniejszą wysokością łanu, a co za tym idzie lepszym przewodzeniem pomiędzy korzeniem a nasionami, większą stabilnością roślin oraz łatwiejszą i szybszą pracą kombajnu dzięki zmniejszeniu ilości słomy która musi przez niego przejąć. Należy jednak pamiętać, iż wiele nowoczesnych odmian nie lubi mocnego skracania i reaguje na nie znaczącą obniżką plonu.

Zwalczanie chorób

Rzepak ozimy jest rośliną, w której choroby grzybowe powoduję bardzo duże straty. Zaprawy nasienne są w stanie uchronić go przed zgorzelą siewek, ale jesienny atak suchej zgnilizny kapustnych, czerni krzyżowych, mączniaka rzekomego i szarej pleśni trzeba odpierać lub zapobiegać mu poprzez nalistny oprysk fungicydowy. Wiosną oprócz tych samych chorób co jesienią, zagraża rzepakowi ozimemu także mączniak prawdziwy, cylindrosporioza i werticillioza. W okresie opadania płatków kwiatowych istnieje ogromne ryzyko rozwinięcia się zgnilizny twardzikowej, dlatego także w tym okresie należy wykonać dokładny zabieg fungicydowy. W sumie w rzepaku ozimym, podczas jego wegetacji zazwyczaj wykonuje się trzy nalistne zabiegi fungicydowe. Ich terminy zbiegają się z terminami wykonywania zbiegów regulacji wzrostu, zwalczania szkodników i nawożenia dolistnego.

Za osobne zagadnienie można uznać kiłę kapusty, która może spowodować obniżenie plonu nasion nawet o kilkadziesiąt procent. Obecnie nie ma przeciw tej chorobie skutecznych środków chemicznych. Praktycznie jedyną metodą na jej uniknięcie jest zmianowanie (rzepak nie częściej niż raz na cztery lata na danym polu) oraz niszczenie w innych uprawach chwastów z rodziny kapustnych.

Zwalczanie szkodników

Plantacje rzepaku ozimego nie chronione przed owadami są zazwyczaj przez nie w bardzo dotkliwym stopniu niszczone. Pierwszym zagrożeniem są owady glebowe (nicienie, drutowce, pędraki). Zwalcza się je prawidłową uprawą gleby oraz opryskiem doglebowym wymieszanym z glebą jeszcze przed wysiewem nasion.  Można stosować tańsze pyretroidy, ale o wiele lepiej spisują się preparaty systemiczne, które zwalczają także owady żerujące wewnątrz roślin oraz na trudniej dostępnych w gęstym rzepaku dolnych stronach liści. Wiosną największe zagrożenie stanowi chowacz brukwiaczek, gdyż niszczy rosnące łodygi.

Kolejny zabieg należy wykonać w momencie nalotu owadów żerujących na kwiatach rzepaku (słodyszek rzepakowy, chowacze). Termin tego zabiegu uzależniony jest od terminu i intensywności nalotu tych szkodników. Ostatni zabieg insektycydem należy wykonać na początku opadania płatków kwiatowych. Jest to właściwie jedyny moment, w którym można skutecznie obronić plantację przed atakiem zazwyczaj niedocenianego pryszczarka kapustnika, który w sezonie 2010/2011 wywołał ogromne straty w plonach. W sumie więc przeciw owadom wykonuje się zazwyczaj jeden zabieg jesienny i 2 – 3 a czasem nawet 4 zabiegi w okresie wiosenno/letnim.

Rzepak jary

Informacje ogólne

Forma jara rzepaku jest w Polsce znacznie mniej popularna niż forma ozima. Jest to związane głównie z jej plonowaniem, które jest o 20-40% niższe i mniejszym zaolejeniem nasion. Z obydwu form rzepaku powstają te same produkty. Areał rzepaku jarego zwiększa się tylko w latach, w których zima wyniszczyła plantacje ozime.

Wymagania glebowe

Ze względu na dużą wrażliwość na suszę, rzepak jary powinien być siany na glebach zwięźlejszych, lepiej gromadzących wodę. W odróżnieniu od form ozimych, można go uprawiać nawet na torfach i murszach o uregulowanych stosunkach wodnych. Lekkie gleby z powodu ograniczonych możliwości gromadzenia wilgoci nie nadają się do jego uprawy.

Przedplon

Najkorzystniejszym przedplonem jest ziemniak na oborniku. Przedplonami dobrymi są rośliny motylkowate, a nawet przyorany rzepak ozimy (ze względu na pozostałości w glebie herbicydów stosowanych w przyoranym rzepaku ozimym, siew wielu innych roślin nie jest wskazany), jednakże wiosenna orka prowadzi do nadmiernego przesuszenia gleby, co znacząco odbija się na plonie. Najczęstszymi i jednocześnie dość dobrymi przedplonami są jednak zboża. Najgorszymi przedplonami są rzepak jary i ozimy oraz buraki- ze względu na ryzyko wystąpienia mątwika burakowego.

Dobór właściwej odmiany

Wybierając odmianę należy kierować się jej wymaganiami glebowymi, możliwym do uzyskania plonem oraz jego jakością (zawartość tłuszczu i glukozynolanów), a także odpornościami na suszę i inne nie korzystne warunki. Należy też wybrać pomiędzy odmianami liniowymi i hybrydowymi. Warte uwagi są też nieliczne odmiany kwitnące na biało. Cecha ta powoduje, iż szkodniki (słodyszek rzepakowy, chowacze) w pierwszej kolejności nalatują na plantacje kwitnące na żółto i dopiero ich brak w okolicy skłania je do żerowania na białych kwiatach.

Nie należy wysiewać nasion z własnego zbioru.

Nawożenie

Jeśli rzepak jary ma być nawożony obornikiem, to należy to zrobić zaraz po zbiorze przedplonu, a najpóźniej przed orką przedzimową. Jest to też ostatni termin do nawożenia gleby wapnem (oczywiście rozrzucanie obornika i wysiew wapna nie może wystąpić w tym samym roku).

Najlepiej niemal całą planowaną ilość fosforu i potasu wysiać jesienią pod orkę przedzimową i tylko na glebach lekkich i średnich pozostałą część na kilka dni przed wysiewem nasion. Umożliwi to dobre rozpuszczenie nawozu i ukorzenienie roślin.

Jeśli planowana dawka azotu nie przekracza 100 kg N/ha, to całość należy wysiać jeszcze przed siewem nasion, najlepiej w postaci szybko działających form azotu- amonowej i azotanowej (saletra amonowa, siarczan amonu, saletrosan,...). Jeśli planowana całkowita dawka wynosi powyżej 100 kg N/ha, to 2/3 dawki należy wysiać przedsiewnie w postaci szybko działających nawozów, a pozostałą część najlepiej w postaci mocznika na początku tworzenia pąków kwiatowych.

Dobre efekty daje nawożenie dolistne. Jego terminy pokrywają się zazwyczaj z terminami zwalczania chorób i szkodników. Proponowane nawozy to przede wszystkim: siarczan magnezu, bor, mangan oraz fosfor na lepsze ukorzenienie i potas pomagający lepiej gospodarować wodą podczas suszy, a także oprysk mocznikiem (szczególnie podczas suszy mocznik jest lepiej przyswajalny przez rośliny w formie ciekłej niż stałej).

Siew

Termin siewu: od ostatniej dekady marca do połowy kwietnia

Głębokość siewu: 1,5 – 3 cm

Rozstawa rzędów
- 12 – 15 cm

- 20 – 25 cm

Norma wysiewu: o 30-40% więcej jak rzepaku ozimego
- 700 000 nasion/ha (około 4 – 7 kg)

Zaprawianie nasion

Nasiona są otoczkowane już przez firmy nasienne.

Regulacja zachwaszczenia

Zazwyczaj przeprowadza się jeden zabieg przedwschodowy lub nalistny. Większą skutecznością wykazują się zazwyczaj zabiegi przedwschodowe. Często jednak dodatkowo stosuje się graminicyd w celu zniszczenia samosiewów zbór oraz chwastów jednoliściennych.

Regulacja wzrostu

Niekiedy pierwszy zabieg fungicydowy ma także za zadanie ograniczenie wydłużania pędów nadziemnych rzepaku. Działaniem takim charakteryzują się wszystkie substancje chemiczne oparte na triazolach.

Zwalczanie chorób

Prowadzi się je na podobnych zasadach jak wiosenne zwalczanie chorób w rzepaku ozimym.

Zwalczanie szkodników

Rzepak jary jest nawet bardziej narażony na ataki owadów niż ozimy, gdyż o około miesiąc dłużej pozostaje na polu, a jego „najatrakcyjniejsze” dla szkodników fazy rozwojowe przypadają na cieplejsze dni, co wzmaga liczebność i aktywność tych agrofagów. Walka z nimi przebiega podobnie jak w rzepaku ozimym.