W ostatnich latach dużym problemem jest deficyt wilgoci na polach, dlatego brakować zaczyna pasz objętościowych dla bydła. Świetnym rozwiązaniem może okazać się w tej sytuacji uprawa lucerny, odpornej na susze i bogatej w wartości odżywcze.

Zaletą tej rośliny jest jej budowa morfologiczna. Lucerna ma korzeń palowy, którego długość może wynieść nawet do 150 cm, dzięki czemu możliwe jest uzyskanie przyzwoitego plonu przy niewielkich opadach deszczu.

Może być uprawiana na terenie niemal całego kraju, najlepiej na glebach żyznych lub średnio żyznych. Najlepszym przedplonem dla lucerny są rośliny okopowe, zboże lub rzepak.

W tradycyjnej uprawie okres użytkowania lucerny trwa najczęściej 3-4 lata, po tym czasie następuje znaczący spadek plonu i wzrost zachwaszczenia. W ciągu roku – w zależności od warunków pogodowych – lucerna potrafi wydać plon w postaci 3 do 5 pokosów.

Wymagająca, ale opłacalna

Lucerna jest rośliną dość wymagającą w uprawie. Przede wszystkim należy dobrze przygotować glebę przed jej zasiewem. W tym celu jesienią wykonuje się staranną, głęboką orkę. Uprawa wiosenna natomiast ma na celu wyrównanie pola, zniszczenie zkiełkowanych chwastów oraz zatrzymanie wody w podłożu. Pole przeznaczone pod zasiew lucerny musi być wolne od chwastów, dlatego w razie konieczności przed siewem warto zastosować herbicyd totalny oparty na glifosacie.

Przed zasiewem lucerny konieczne jest także sprawdzenie i wyregulowanie pH gleby, które powinno wynosić od 6 do 7,5. Tylko przy odpowiednim odczynie podłoża roślina może pobrać niezbędne składniki pokarmowe, zwłaszcza fosfor, którego dostępność przy niższym lub wyższym niż zalecane pH staje się bardzo ograniczona. Nawożenie azotem w przypadku lucerny stosowane jest jedynie przedsiewnie, w małych ilościach, nieprzekraczających dawki 20 kg N/ha, by nie zakłócić symbiozy tej rośliny z bakteriami brodawkowymi.

Użycie nawozu azotowego w kolejnych latach uprawy przyniesie negatywny skutek. Roczne zapotrzebowanie na fosfor natomiast wnosi 60-80 kg P2O5/ha i można go wysiać niejako „na zapas”, ponieważ składnik ten nie wypłukuje się z gleby. Kolejnym ważnym składnikiem jest potas, którym zasila się glebę przed siewem w dawce 100-120 kg K2O/ha.

W kolejnych latach uprawy lucerny wiosną stosuje się nawożenie fosforem i potasem. Po pierwszym pokosie natomiast zasila się uprawy tylko nawozem potasowym.

Najważniejszymi mikroelementami, które dostarcza się lucernie w formie dolistnej, są: bor (odpowiedzialny za prawidłowy wzrost) oraz molibden (potrzebny do rozwoju bakterii brodawkowych niezbędnych do asymilacji azotu przez roślinę). Kiedy i jak siać

W Polsce uprawia się najczęściej lucernę siewną i mieszańcową. Siewną cechują: wyższe wymagania glebowe, wilgotnościowe i termiczne, zaś mieszańcowa ma większą zimotrwałość, cechuje ją też wysoka wytrzymałość na stresy wodne. Oba rodzaje odmian przed siewem na polu, na którym od dłuższego czasu nie rosły rośliny motylkowate, można zaprawiać nitraginą do lucerny, zawierającą szczepy bakterii Rhizobium meliloti. Najlepszym terminem dla siewu lucerny jest termin wiosenny – od połowy kwietnia do połowy maja. Termin letni – od czerwca do połowy lipca – jest mniej korzystny ze względu na możliwy deficyt wilgoci i wysokie temperatury. Lucernę można wysiać również w roślinę osłonową, ale w warunkach suszy nie jest to dobre rozwiązanie. Dodatkowo jest to roślina wrażliwa na niedobór światła. Siew powinniśmy wykonać na starannie uprawioną na głębokość 3 do 5 cm glebę, a głębokość siewu nie powinna przekroczyć 1,5 cm. W razie konieczności posianą uprawę należy przywałować.

Do ochrony plantacji nasiennych lucerny przed chwastami zarejestrowane są nieliczne preparaty chemiczne.

Lucerna pozostawia po sobie dobry przedplon, a gleba jest bogata w azot i resztki korzeniowe. Minusem uprawy jest mocno przesuszona gleba.

(wo)

Materiał opublikowany w tygodnikach Wydawnictwa Promocji Regionu: CGD, CBR, CWA, CLI, CRY 28 kwietnia 2016

zdjęcie: Fotolia.com