Potencjał pasz rzepakowych

Śruta rzepakowa poekstrakcyjna i makuch rzepakowy z powodzeniem mogą być stosowane jako tańszy odpowiednik poekstrakcyjnej śruty sojowej w żywieniu trzody chlewnej. Z ich stosowaniem wiążą się co prawda pewne ograniczenia, szczególnie w żywieniu młodych zwierząt.

Obecnie do produkcji oleju stosuje się już wyłącznie dwuzerowe odmiany rzepaku, które charakteryzują się znacznie niższą zawartością substancji antyżywieniowych. Nadal jednak wielu rolników niechętnie stosuje je w żywieniu świń.

Głównym atutem pasz rzepakowych jest cena. Pozostaje ona wyraźnie niższa od cen soi. W porównaniu do poekstrakcyjnej śruty sojowej zawartość białka w produktach rzepakowych jest niższa i produkty te są również uboższe w lizynę, jednak mają wyższą zawartość aminokwasów siarkowych (metioniny, cystyny) oraz treoniny. Śruta rzepakowa ustępuje śrucie sojowej również pod względem zawartości energii. W jej składzie występuje dużo więcej włókna surowego.

Dawka energii


Poekstrakcyjna śruta rzepakowa powstaje w wyniku wstępnego tłoczenia podgrzanych nasion rzepaku, a następnie poddaniu ich ekstrakcji rozpuszczalnikami organicznymi, natomiast makuch wytwarzany jest podczas tłoczenia podgrzanych nasion rzepaku.

W wyniku różnic w technologii pozyskiwania oleju odpady rzepakowe nieco różnią się wartością odżywczą. Śruta zawiera nieco więcej białka i mniej energii niż makuch. Dzieje się tak dlatego, że ekstrakcja jest bardziej wydajnym procesem w pozyskiwaniu tłuszczu z nasion rzepaku niż tłoczenie, a ten z kolei jest nośnikiem energii. Obydwa produkty rzepakowe stanowią źródło kwasów tłuszczowych.

Uzupełnienie białka


Nieco niższa strawność i wyższa zawartość substancji antyżywieniowych, w porównaniu z poekstrakcyjną śrutą sojową, ograniczają stosowanie pasz rzepakowych jako jedynego źródła białka w dawce pokarmowej.

Pasze rzepakowe, ze względu na profil aminokwasowy, są świetnym uzupełnieniem dla soi. Należy również pamiętać, że makuch pochodzący z małych tłoczni charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem zawartości składników pokarmowych w partiach pochodzących z różnych dostaw. Dlatego bardzo ważne jest wykonanie analiz chemicznych surowca przed układaniem dawki pokarmowej.

Jak podawać?


Mając na uwadze ograniczenia w stosowaniu odpadów z przerobu rzepaku, w żywieniu warchlaków nie należy przekraczać 3-5 proc. ich udziału w dawce pokarmowej. W paszach dla zwierząt starszych można bezpiecznie stosować 8-procentowy dodatek śruty rzepakowej w pierwszej fazie tuczu, natomiast w drugiej fazie możemy zwiększyć jej udział do 10 proc. Wyższe dawki pasz rzepakowych wymagają dokładnego zbilansowania. W mieszankach dla loch można użyć 5 proc. tego składnika. Podawanie wyższych ilości pasz rzepakowych niż zalecane powoduje zmniejszenie dziennych przyrostów masy ciała oraz pogorszenie wskaźników rozrodu. Jeżeli są stosowane z godnie z zaleceniami, to nie wpływają ujemnie na wydajność rzeźną świń.

(kw)

Materiał opublikowany w tygodnikach Wydawnictwa Promocji Regionu: CGD, CBR, CWA, CLI 17 września 2015
zdjęcie: LadyDragonflyCC->;