Nazywana „koniczyną piasków” seradela siewna jest niewymagająca, jeśli chodzi o podłoże. To znakomita fitosanitarna roślina poplonowa, zasilająca glebę w azot. Użytkowana jako pasza dla krów poprawia jakość mleka.

 

Seradela siewna (seradela uprawna, ptaszyniec), roślina jednoroczna z rodziny bobowatych, jest jednym z ośmiu gatunków tworzących rodzaj seradela. Pochodzą one z Półwyspu Iberyjskiego i północno-zachodniej Afryki. Mimo niewielkiej liczby gatunków, rodzaj seradela tworzą zarówno rośliny jare, jak i ozime, wieloletnie, jednoroczne, występujące w stanie dzikim i uprawne.
 

Szeroko użytkowana seradela siewna nie bez powodu nazywana jest „koniczyną piasków”. Cechują ją niewielkie wymagania, więc doskonale nadaje się na słabsze kompleksy glebowe, co jednak nie znaczy, że uprawa na podłożach zasobniejszych jest wykluczona. Roślina ma duże wymagania wodne, ale jednocześnie potrafi – co rzadko spotykane – korzystać z rosy i mgły dzięki specyficznej budowie liści pokrytych delikatnymi włoskami. W przypadku użytkowania poplonowego, kiedy długość dnia w okresie późnoletnim i jesiennym ogranicza straty wodne wywołane transpiracją, ma dobry przyrost zielonej masy.

Uprawa i termin siewu

Z racji tego, że seradela należy do wczesnych upraw poplonowych, dla północnej i środkowej części Polski najlepszym terminem na jej wysianie jest czas do końca lipca. Ponieważ jest to roślina strączkowa, gleba pod nią powinna być uprawiona nieco lepiej. Zalecana głębokość siewu to 2–3 cm. Jeśli wcześniej na polu nie rosły rośliny motylkowate, nasiona bezwzględnie powinny zostać zaprawione bakteriami nitryfikacyjnymi.
 

Najczęściej spotykanym sposobem aplikowania nasion jest siew rzutowy, jednak lepiej sprawdza się wysiewanie siewnikiem rzędowym, gdyż zapewnia on równomierniejszą obsadę roślin i bardziej optymalne warunki ich rozwoju.

Termin siewu na poplon to przełom lipca i sierpnia. Ilość nasion niezbędna do odpowiedniej obsady na poplonową biomasę to 50-60 kg/ha.
 

Seradela nie ma szczególnych wymagań, jeśli chodzi o nawożenie przedsiewne. Wiąże azot z powietrza, zatem nie ma konieczności doglebowego dostarczania tego pierwiastka. W zależności od zasobności gleby zalecane dawki fosforu i potasu to: 40–80 kg P₂O₅ i 80–120 K₂O. Roślina ta toleruje kwaśny odczyn gleby, co podnosi jej atrakcyjność jako rośliny uprawnej, biorąc pod uwagę, że w naszym kraju udział gleb bardzo kwaśnych i kwaśnych przekracza średnio 50 proc. powierzchni użytków rolnych.

Zastosowanie

Wszechstronność i wydajność to niepodważalne argumenty na rzecz użytkowania seradeli uprawnej. Zasiana w optymalnym terminie, pozwala uzyskać 6–7 ton zielonej masy z hektara. Bogata w białko, może być świetnym sposobem na uzupełnienie zasobów paszowych w gospodarstwach prowadzących hodowlę bydła mlecznego. W przeciwieństwie do koniczyn nie wywołuje wzdęć, jest chętnie zjadana przez zwierzęta i podnosi jakość pozyskiwanego mleka, zwiększając parametry białka i tłuszczu. Uprawiana jako roślina z przeznaczeniem na przyoranie, wzbogaca glebę w cenną biomasę, podnosząc jej żyzność. Jest doskonałą pożywką dla pożytecznych mikroorganizmów, podnosi także właściwości fitosanitarne podłoża.
 

Najważniejszym atutem tej rośliny jest jednak to, że wzbogaca ona glebę w azot. Dzięki symbiozie z bakteriami nitryfikacyjnymi pozostawia go w podłożu w ilości nawet do 120 kg czystego pierwiastka na hektar.

Poza tym dobrze mieć świadomość, że cena 1 kg azotu to około 4 zł, więc wysiewanie seradeli na poplon przynosi oszczędności i zysk wynikający z dużej zwyżki plonu roślin uprawianych następczo.
 

(ak)

Materiał opublikowany w tygodnikach Wydawnictwa Promocji Regionu: CGD, CBR, CWA, CLI, CRY 16 czerwca 2016

zdjęcie: archiwum własne